മനുഷ്യർ‌ അനുഭവിക്കുന്ന രോഗങ്ങളെ ആധുനിക വൈദ്യശാസ്ത്രം ശാരീരികവും മാനസികവുമായ രണ്ട് വിശാലമായ വിഭാഗങ്ങളായി തിരിച്ചിരിക്കുന്നു. ആന്തരിക മരുന്നുകൾ കൂടാതെ / അല്ലെങ്കിൽ ബാഹ്യ മരുന്നുകൾ അല്ലെങ്കിൽ ചികിത്സാ പ്രയോഗങ്ങൾ എന്നിവ ഉപയോഗിച്ചാണ് ഇവ ചികിത്സിക്കുന്നത്. പുരാതന ഭാരതീയ ഋഷിമാർ ധ്യാനത്തിലൂടെ ജീവിതത്തിലെ നിഗൂഢതകളെ ആഴത്തിൽ പരിശോധിക്കുകയും ഓരോ വ്യക്തിയുടെയും മുൻകാല ജീവിതത്തിലെ പ്രവർത്തനങ്ങൾ മൂലമാണ് രോഗങ്ങൾ ഉണ്ടാകുന്നതെന്നും മനസ്സിലാക്കി. ഓരോ പ്രവർത്തനവും ഒരേ ജീവിത ചക്രത്തിലെ പ്രതികരണത്തിലേക്ക് നയിക്കുന്നു അല്ലെങ്കിൽ അടുത്തതിലേക്ക് കൊണ്ടുപോകുന്നു. ഓരോ വ്യക്തിയും ജീവിതത്തിൻറെയും മരണത്തിൻറെയും അനന്തമായ ഒരു ചക്രത്തിൽ കുടുങ്ങിക്കിടക്കുന്നതിനാൽ, രോഗങ്ങളിലൂടെയും ഉയർന്നതും താഴ്ന്നതുമായ ജീവിതത്തിലൂടെയുള്ള കഷ്ടപ്പാടുകൾ നിരന്തരം തുടരുന്നു.

മറ്റൊരു വിധത്തിൽ പറഞ്ഞാൽ, കർമ്മത്തിന്റെ ആത്മീയ നിയമം – ഇന്നത്തെ ജീവിതത്തിൽ രോഗങ്ങൾക്കും മറ്റ് തരത്തിലുള്ള കഷ്ടപ്പാടുകൾക്കും കാരണമാകുന്ന മുൻകാല പ്രവർത്തനങ്ങൾ – മനുഷ്യന്റെ നിലനിൽപ്പിനെ, ജീവിതാനന്തര ജീവിതത്തെ ഒരിക്കലും അവസാനിക്കാത്ത ഒരു ചക്രത്തിൽ നിയന്ത്രിക്കുന്നു. ‘യോഗസൂത്രം’ എന്ന തന്റെ ഗ്രന്ഥ്ത്തിൽ ഭാരതീയ മുനി പതഞ്ജലി രോഗങ്ങളെ ശാരീരിക (ആധിദേഹിക്), മാനസിക (ആധിഭൗതിക്), ആത്മീയ (ആധിദൈവിക്) എന്നിങ്ങനെ മൂന്ന് വിഭാഗങ്ങളായി വിഭവിച്ചിട്ടുണ്ട്. ഒരു ആത്മീയ രോഗത്തിന് ഒരു ആത്മീയ പ്രതിവിധി ആവശ്യമാണ്.

എല്ലാ കഷ്ടതകൾക്കും ആത്മീയ പ്രതിവിധി കണ്ടെത്താൻ പരിശീലകനെ സഹായിക്കാൻ ധ്യാനത്തിന്റെയും ജപത്തിന്റെയും പതിവ് പരിശീലനത്തിന് മാത്രമേ കഴിയൂ. ജി‌എസ്‌വൈയുടെ പരിശീലനം ഒരു ശിഷ്യനെ ഭൂത കാല കർമ്മത്തെ  മുറിച്ചുമാറ്റാനും രോഗങ്ങളിൽ നിന്ന് മുക്തി നേടാനും സ്വയം തിരിച്ചറിവിലൂടെ ജീവിതത്തിന്റെ യഥാർത്ഥ ലക്ഷ്യം സാക്ഷാത്കരിക്കാനും സഹായിക്കുന്നു (ātma sākshātkār).